Łk 11,42-46
Jezus powiedział do faryzeuszów i uczonych w Prawie: „Biada wam, faryzeuszom, bo dajecie dziesięcinę z mięty i ruty, i z wszelkiego rodzaju jarzyny, a pomijacie sprawiedliwość i miłość Bożą. Tymczasem to należało czynić i tamtego nie opuszczać. Biada wam, faryzeuszom, bo lubicie pierwsze miejsce w synagogach i pozdrowienia na rynku. Biada wam, bo jesteście jak groby niewidoczne, po których ludzie bezwiednie przechodzą”. Wtedy odezwał się do Niego jeden z uczonych w Prawie: „Nauczycielu, tymi słowami nam też ubliżasz”. On odparł: „I wam, uczonym w Prawie, biada. Bo wkładacie na ludzi ciężary nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie”.

Faryzeusze oraz Uczeni w Piśmie posiadali w swoim prawie ponad 600 zakazów i nakazów regulujących życie wierzących Izraelitów. Nic zatem dziwnego, że wielu ludzi w tej plątaninie paragrafów mogło się zwyczajnie pogubić. Jezus w krótkich, lecz treściwych i konkretnych słowach przypomina o istocie całej nauki. Nie są to kruczki prawne, lecz Słowa Boga, który kocha człowieka bezgranicznie, aż po ofiarę z samego siebie.

Zatem nie Prawo (choć ważne i istotne) zbawia człowieka, lecz jedynie Miłość.