Skarbona

Mk 12,38-44
Jezus nauczając rzesze mówił: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”. Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.

Skarbona to miejsce bardzo dobrze „obstawione” przez usługujących w świątyni. Ich zadaniem było przypatrywanie się sumom jakie znikały we wnętrzu skarbony. Był to zabieg bardzo zręczny dla ofiarodawców, jak i dla samej świątyni – bo jedni mogli „urosnąć” w oczach innych, a świątynia zyskiwała na utrzymanie nie małą sumkę.

Ale czy tak naprawdę o to chodziło?

Jezus chwali ubogą wdowę za dwie rzeczy. Ona po pierwsze nie szukała rozgłosu ani poważania u ludzi, a po drugie Ona naprawdę oddała wszystko Panu Bogu. Jako wdowa nie miała wielkich praw, a po śmierci męża jej status społeczny znacznie stracił na znaczeniu.

Dlatego stawia wszystko konsekwentnie na Boga. Uczmy się takiej postawy.