Łk 12,13-21
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem”. Lecz On mu odpowiedział: „Człowieku, któż mię ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami?” Powiedział też do nich: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia”. I opowiedział im przypowieść: „Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: «Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów». I rzekł: «Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj». Lecz Bóg rzekł do niego: «Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?» Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem”.

Życie jest pełne paradoksów. Większość czasu, na przykład, spędzamy przy czynnościach, które w żaden sposób nie są w stanie nas zaspokoić. Uganiamy się za pracą, pieniędzmi, powodzeniem, ale to nie daje na dłuższą metę szczęścia…

A gdyby tak przewartościować to podejście na bardziej duchowe? Nie żyjemy przecież dla tego, co przemijalne, ale dla wartości nieskończonych i wiecznych. To wszystko co nas otacza, choć istotne, nie przetrwa próby czasu. To co wieczne, trwa wiecznie…