Jeszcze dużo do zrobienia (18.10.2016)

Łk 10,1-9
Następnie wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.

Jezus posyła swoich uczniów tam, gdzie sam zamierza się udać. To nie zmienia się także w naszych czasach. Dalej Pan wybiera tych, których sam chce (nie tylko duchownych!) i daje konkretne zadania. Dlaczego tak jest? Bo dalej wokół nas są ludzie, którzy nie widzą dla siebie nadziei, którym troski doczesne przesłaniają to co wieczne i nieskończone.

Jest naprawdę dużo do zrobienia.