Dwie postawy (26.09.2016)

Łk 9,46-50
Uczniom Jezusa przyszła myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: „Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki”. Wtedy przemówił Jan: „Mistrzu, widzieliśmy kogoś, jak w imię twoje wypędzał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodzi z nami”. Lecz Jezus mu odpowiedział: „Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami”.

Słysząc ten fragment Ewangelii bardzo często osądzamy Apostołów i innych uczniów Jezusa. Bo powinni zachować się tak a nie inaczej. Przecież przy Jezusie powinni zachować większą pokorę i skruchę wobec własnego wybrania i powołania. To prawda – powinni. Ale jakby się tak zastanowić, to czy tak naprawdę nie jesteśmy do nich podobni? Czy przypadkiem nie szukamy w wielu momentach własnej chwały i wygody? Zupełnie jak Dwunastka nie pragniemy  wówczas służyć, ale by to właśnie nam służono. I jeszcze potem jesteśmy zaskoczeni, że życie nie wychodzi tak, jakbyśmy tego oczekiwali.

Chrystus tymczasem zostawił nam wzór postępowania. Uniżył się do końca, przyjąwszy postać Sługi.

Która postawa jest ci bliższa?