J 7,1-2.10.25-30

Jezus obchodził Galileję. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi mieli zamiar Go zabić. A zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: „Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic Mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest”. A Jezus ucząc w świątyni zawołał tymi słowami: „I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest tylko Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał”. Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła.

Od jakiegoś czasu jesteśmy świadkami konkretnego sporu Jezusa z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie. Chrystus nie raz otwarcie piętnuje ich sposób bycia, wskazując ich podwójne standardy i ogólne zakłamanie życia. Na to faryzeusze odpowiadają intrygami i wręcz przemocą, bo starają się zabić Zbawiciela.

Jezus doskonale zdaje sobie sprawę że Jego życie jest w realnym niebezpieczeństwie, jednak mimo wszystko jest wierny woli Ojca Niebieskiego. Wie, że pociągnie za sobą konsekwencje, ale prawda jest warta nawet takiej ceny.

W końcu prawda zwycięża. Zawsze.