Łk 6,6-11

W szabat Jezus wszedł do synagogi i nauczał. A był tam człowiek, który miał uschłą prawą rękę. Uczeni zaś w Piśmie i faryzeusze śledzili Go, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go. On wszakże znał ich myśli i rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: „Podnieś się i stań na środku”. Podniósł się i stanął. Wtedy Jezus rzekł do nich: „Pytam was: Czy wolno w szabat dobrze czynić, czy wolno źle czynić? życie ocalić czy zniszczyć?” I spojrzawszy wokoło po wszystkich, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę”. Uczynił to i jego ręka stała się znów zdrowa. Oni zaś wpadli w szał i naradzali się między sobą, co by uczynić Jezusowi.

1. Człowiek z uschłą ręką należał do grupy ludzi którzy w Izraelu byli zależni od społeczeństwa. Prosili o jałmużnę w najbardziej uczęszczanych miejscach, takich jak synagogi czy rogi ulic, zdani na łaskę bądź nie łaskę przechodzących ludzi. Dodajmy do tego lata upokorzeń i codzienne poczucie że to nie tak wszystko miało wyglądać.
2. Wszystko zmienia się kiedy na scenę jego życia wchodzi Jezus. Chory dokładnie wypełnia Słowa Jezusa i w obliczu całej społeczności synagogalnej zostaje uzdrowiony. Z nami jest dokładnie tak samo. Mamy swoje plany, ambicje i większe lub mniejsze cele życiowe. Ale póki nie zaprosimy Jezusa do swoich planów życiowych (w tym także problemów i rzeczy trudnych) to będziemy jak ten chory – zdani tylko i wyłącznie na siebie. A to niestety nie wystarcza…