J 1,35-42
Jan Chrzciciel stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?” Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi! (to znaczy: Nauczycielu), gdzie mieszkasz?”  Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.  Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: „Znaleźliśmy Mesjasza” (to znaczy: Chrystusa). I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: „Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas” (to znaczy: Piotr).

Kiedyś, dawno, dawno temu Ruch Światło-Życie prowadził ewangelizację pod nazwą „Operacja Andrzej”. Jej sercem były Słowa zacytowane powyżej. Mieliśmy się wszyscy stać Andrzejami, którzy mówią dokoła o swoim doświadczeniu Jezusa Chrystusa. Tak, bo wszyscy to doświadczenie posiadaliśmy i posiadamy. Nie poszliśmy przecież za jakąś teoria, czy hasłami. Poszliśmy za Żywym Bogiem, którego zaprosiliśmy do życia i serca. I to spotkanie sprawiło, że życie – to szare i codzienne – zaczęło się wyrywać ku rzeczom wielkim i Bożym.

A gdyby tak powtórzyć „Operację”? W sensie nie ponawiać akcji, druczków, zapisów, tylko tak po prostu, zacząć tak żyć?