Mt 9,9-13
Gdy Jezus wychodził z Kafarnaum, ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: „Pójdź za Mną”. On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: „Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?” On, usłyszawszy to, rzekł: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: «Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary». Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.

Mateusz to niewątpliwie człowiek sukcesu umiejący ustawić się w życiu. W końcu z racji zajmowanego stanowiska był ustawiony. Miał sporo pieniędzy, a ludzie musieli się z nim liczyć. Co zatem stało się owego dnia, kiedy zawołał go Jezus?

Zdaje się, że Mateusz doświadczył na własnej skórze tej najoczywistszej Prawdy, że bez Boga życie człowieka jest wybrakowane i pozbawione głębszego sensu i celu. Choćby posiadł wszystko co tylko oferuje świat, to i tak będzie nieszczęśliwy, jeżeli zabraknie w życiu Najwyższego. Postanowił zatem wykorzystać okazję, ruszyć z miejsca, zaryzykować.

Jezus widział w nim to, co było skrzętnie zakryte przed  oczami ludzkimi. Dlatego wbrew prasie powołuje Mateusza do szczególnej bliskości ze sobą. Skoro więc nie wzgardził celnikiem, dlaczego miałby wzgradzić tobą albo mną?

Trzeba tylko podjąć ryzyko i ruszyć się z miejsca.