Mt 18,1-5.10
W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: „Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?” On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: „Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie”.

Może chcieli żeby Jezus wskazał wśród nich lidera w wyścigu o królestwo niebieskie? Jak wielkie musiało być ich zdziwienie, kiedy w odpowiedzi zobaczyli dziecko. Takie bezbronne, może umazane, dłubiące w nosie… A właśnie że tak! Bo ono nie kalkuluje, nie jest elastyczne w swoich odpowiedziach, ani poprawne politycznie. Jest prawdziwe, bo jest centralnie sobą! A to jest najpiękniejsze uczucie jakie tylko może być na ziemi. Polecam! :)