Łk 9,46-50
Uczniom Jezusa przyszła myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: „Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki”. Wtedy przemówił Jan: „Mistrzu, widzieliśmy kogoś, jak w imię twoje wypędzał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodzi z nami”. Lecz Jezus mu odpowiedział: „Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami”. 

Dziecko zawsze jest wpatrzone w rodzica, gotowe go naśladować w niemalże każdej sytuacji. Przecież tata czy mama wiedzą najlepiej! Dziecko jest także pełne ufności wobec rodziców oraz szczere do bólu. I właśnie do takiej postawy – wpatrzenia w Ojca, ufności Mu oraz szczerości wobec Niego zachęca Jezus. Bo tak naprawdę o to chodzi w świętości.