Widać, nie widać (XII Niedziela zwykła 19.06.2016)

Łk 9,18-24
Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: ”Za kogo uważają Mnie tłumy?”. Oni odpowiedzieli: ”Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”. Zapytał ich: ”A wy, za kogo Mnie uważacie ?”. Piotr odpowiedział: ”Za Mesjasza Bożego”. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: ”Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Potem mówił do wszystkich: ”Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”.

To pytanie nie jest skierowane tylko i wyłącznie do grona Apostołów. Ono jest skierowane także do mnie i do ciebie oraz do każdego człowieka. To pytanie które żyje i domaga się konkretnej odpowiedzi, a potem konkretnych czynów. Bo jeżeli odpowiesz, że Jezus jest naprawdę ważny w twoim życiu, to musisz pokazać to nie tyle swoistą deklaracją, ile konkretnym owocem nawrócenia w swoim własnym życiu. Nie chodzi o manifestowanie się ze swoją wiarą i pokazywanie jak bardzo mocno wierzę. Chodzi o pewną konsekwencję: jeżeli kogoś kocham, to w większości przypadków tę miłość widać. Tym bardziej jeżeli mówimy o Bogu.