Mk 16,9-15

Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym. Oni jednak słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli na wieś. Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”.

Myśli Boże nie są myślami ludzkimi. Po ludzku bowiem należałoby poszukać lepszych – takich, którzy zdają się być nieskazitelni. Takich, którzy nie płaczą, którzy są mocni i których wiara jest niezachwiana. Jezus tymczasem stawia na ludzi, którym brakuje stałości w wierze i którzy mają swoje wady i przywary. Owszem – często wyrzuca swoim uczniom brak wiary czy jakieś inne rzeczy, jednak niezmienne jest to, że nieustannie w nich wierzy!

A wiesz co to oznacza dla mnie i dla ciebie? Że Bóg cały czas wierzy również w ciebie i we mnie. Nie jesteś stracony, nawet jeżeli twoje grzechy przesłoniły twoje niebo.

Dasz radę w to uwierzyć?