Łk 7,1-10
Gdy Jezus dokończył swoich mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: „Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył, mówili, kocha bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę”. Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: « Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: «Idź», a idzie; drugiemu: «Chodź», a przychodzi; a mojemu słudze: «Zrób to», a robi”. Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: „Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu”. A gdy wysłani wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

Na każdej Eucharystii, czasami odruchowo i bez zastanowienia, powtarzamy słowa setnika. Co więcej, czynimy to w arcyważnym momencie Zbawczej Ofiary, zaraz przed przyjęciem Jezusa w Komunii świętej. Warto o tych pamiętać, mieć je na uwadze. Jest w nich pewna mądrość, przypominająca najoczywistszą zależność człowieka od Boga. Naprawdę możesz mieć wszystko – władzę, pieniądze, sławę i powodzenie. Ale jeżeli zabraknie ci odniesienia do Boga i wieczności – będziesz niespełniony, a tym samym  – nieszczęśliwy.