Mk 6,30-34
Po swojej pracy apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum i zdjęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.
Każdy uczeń Jezusa, nawet ten najbardziej gorliwy i najlepszy, musi od czasu do czasu złapać oddech. Jesteśmy tylko ludźmi, a prawo do dobrego wypoczynku jest jednym z podstawowych. Po pierwsze z powodu naszej ludzkiej kondycji, która takiego wypoczynku po prostu wymaga. Po drugie, by w tej technicznej przerwie usłyszeć dalsze instrukcje Trenera, który widzi więcej, niż zawodnik na boisku. Przecież nie chodzi o to, by bez sensu ganiać za piłką i złapać zadyszkę, ale żeby Go słuchać i zrealizować Jego plan…
Koniec przerwy. Czas na drugą połowę.
