Mt 12,1-8
Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: „Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat”. A On im odpowiedział: „Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: «Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary», nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu”.

Świątynia to miejsce dla Izraelity absolutnie najważniejsze. To tam przebywa Chwała Jedynego Boga,  tam jest centrum życia religijnego oraz najgłębszej tożsamości. Jezus tymczasem mówi w dzisiejszej Ewangelii, że posiada On rzeczywistość większą niż  świątynia. Tylko że Jezus miał prawo, wręcz musiał to powiedzieć. Bo – niech będzie to wiadome – Jezus Chrystus jest Bogiem mocnym, Panem Wszechświata, dla którego i przez którego jest wszystko. Przed Nim zgina się kolano wszelkich istot duchowych i cielesnych.

Dlatego szabat, ani nic innego nie może być ważniejsze.