Łk 1,46-56
W owym czasie Maryja rzekła:
„Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy,
oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi
i jego potomstwa na wieki”.
Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Pieśń którą śpiewa Maryja staje się Pieśnią Kościoła. Widać w niej ewidentnie jedną konkretną rzecz – Bóg naprawdę wchodzi z mocą w życie człowieka, który Go pragnie. Może więc podczas tych Świąt Bożego Narodzenia przestaniemy odczuwać „magię świąt”, skupiając swoją uwagę na rzeczach druga albo i trzeciorzędnych, a skupimy uwagę na Solenizancie?

Urodziny bez Niego są zwyczajnie do bani.