J 17,11b-19
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie”.

Człowiek nieustannie miota się między tym, co doczesne, a tym co wieczne. Jesteśmy niczym ludzie stojący przed drzwiami, oczekujący w przedpokoju otwarcia drzwi prowadzących na Salony. Ta sień jest co prawda niczego sobie – jest umeblowana, estetyczna i harmonijna, ale jakoś podskórnie czuje się, że to jednak nie jest to.

Jesteś powołany przez Boga do rzeczy Wielkich. Jesteś powołany do Nieba, ale czy tam się dostaniesz, zależy w dużej mierze od tego, czy prosisz się na Salony…