Łk 9,11 b-17
Jezus opowiadał rzeszom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrowił. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: „Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie znajdą schronienie i żywność; bo jesteśmy tu na pustkowiu”. Lecz On rzekł do nich: „Wy dajcie im jeść”. Oni odpowiedzieli: „Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i nakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi”. Było bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Każcie im rozsiąść się gromadami mniej więcej po pięćdziesięciu”. Uczynili tak i rozmieścili wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, i zebrano jeszcze dwanaście koszów ułomków, które im zostały.
Jezus dokonuje ewidentnego cudu wobec głodnych ludzi. Warto jednak zauważyć w jaki sposób się to dokonuje. Najpierw Chrystus spogląda w Niebo, by zwrócić uwagę słuchaczy na pochodzenie owego Pokarmu. Dalej – podobnie jak to uczyni w wieczerniku i wobec uczniów w Emaus – błogosławi i daje swoim uczniom. Ci zaś – pozostałym ludziom.
A ten mechanizm działa do dnia dzisiejszego.
