Poniedziałek XXIII Tygodnia zwykłego

Łk 6,6-11
W szabat Jezus wszedł do synagogi i nauczał. A był tam człowiek, który miał uschłą prawą rękę. Uczeni zaś w Piśmie i faryzeusze śledzili Go, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go. On wszakże znał ich myśli i rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: „Podnieś się i stań na środku”. Podniósł się i stanął. Wtedy Jezus rzekł do nich: „Pytam was: Czy wolno w szabat dobrze czynić, czy wolno źle czynić? życie ocalić czy zniszczyć?” I spojrzawszy wokoło po wszystkich, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę”. Uczynił to i jego ręka stała się znów zdrowa. Oni zaś wpadli w szał i naradzali się między sobą, co by uczynić Jezusowi.

Oprócz diametralnej poprawy u człowieka uzdrowionego, cud posiada jeszcze jedną funkcję. Nie jest on tylko i wyłącznie prywatną sprawą człowieka uzdrowionego, ale przede wszystkim namacalnie buduje wspólnotę wokół Jezusa. A we wspomnianym wyżej przypadku pozwolił odkryć prawdziwe motywacje pójścia za Jezusem niektórych ludzi. Brutalnie odarł ich z fałszywych pobudek i pokazał, że wobec Boga nie można być dwulicowym.

Cud twoich narodzin, powołania oraz bliskiej intymnej relacji z Bogiem współdziała tylko i wyłącznie kiedy jesteś prawdziwy wobec Niego. Bóg nie współdziała z żadnym, nawet najmniejszym i najbardziej niewinnym kłamstwem.