Mk 3,1-6
W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: „Stań tu na środku”. A do nich powiedział: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?” Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę”. Wyciągnął i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Osoba ułomna fizycznie w Izraelu nie miała lekkiego życia. Była zdana na łaskę, bądź niełaskę przechodzącego ludu. Często, tak jak w naszych czasach, ci ludzie gromadzili się przy miejscach kultu i prosili o jałmużnę. Sądzę także, że dodatkową frustrację owego mężczyzny potęgował fakt, że nie mógł on zarobić na swoje utrzymanie, przez co stawał się obywatelem drugiej, albo i trzeciej kategorii.

W tym momencie na pierwszy plan wchodzi Jezus. Demaskując obłudę i dwulicowość faryzeuszy, wchodzi konkretnie i namacalnie w życie tego człowieka. W jednym momencie odmienia o 180 stopni, przywracając mu godność we własnych i cudzych oczach. Tak dzieje się zawsze, kiedy poważnie, z głębi całego swojego jestestwa wołasz o Bożą interwencję. Wtedy naprawdę wkracza Ten – który lubuje się w sytuacjach beznadziejnych i przegranych.