My z niego wszyscy (Uroczystość św. Wojciecha 23.04.2016)

J 12,24-26
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

Tak to już jest, że z pozoru ciężkie i niepomyślne doświadczenia w Bożej logice ważą więcej niż lata naszych wysiłków. Tak było np. z męczeństwem św. Wojciecha – „naszego” pierwszego świętego. Paradoksalnie więcej osób przyprowadził do Boga poprzez swoją śmierć, niż przez cały swój żywot. Kiedy tak o tym myślę, to zastanawiam się nad własną posługą w parafii. I widzę ile działa Najwyższy, nie koniecznie stosując się do mojego scenariusza. O wiele więcej może zdziałać, kiedy nasze ciała obumierają w postawie modlitwy i posługi dla drugiego człowieka.