Moralność granic (Piątek I tyg. Wielkiego Postu 19.02.2016)

Mt 5,20-26
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie zabijaj»; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu «Raka», podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i ofiaruj dar swój. Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz”. 

Istnieje w teologii zjawisko zwane moralnością granic. Polega ono na ciągłym stawianiu sobie pytania na ile mogę sobie pofolgować, by jeszcze formalnie nie zgrzeszyć. Ustawiam zatem sobie granicę „JESZCZE NIE GRZECH”, oraz „GRZECH – POCZĄTEK”, i staram się jej nie przekraczać. Oczywiście zbliżać się mogę, byle nie postawić nogi na drugiej stronie. Rzecz jasna – to tylko granica, więc od czasu do czasu, mogę sobie przy niej pomajstrować. Przecież formalnie – jestem ok.

Tylko że formalność nie zawsze oznacza stan faktyczny duszy. Wielokrotnie spotyka się osoby które mówią: przecież nikogo nie zabiłem, nic nie ukradłem, nie zdradziłem… Jestem więc w porządku, no bo co za grzechy mogę jeszcze mieć… Nawrócenie tymczasem nie jest kwestią formalną. Trzeba się przy nim nachodzić i napracować, trzeba mocnego stanięcia w prawdzie, postanowienia – nigdy więcej i zrobienia porządnego rachunku sumienia. jeszcze tylko wyznanie grzechów i… Resztą zajmie się Jezus i Jego Łaska.