Mk 1,40-45
Trędowaty przyszedł do Jezusa i upadając na kolana, prosił Go: „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: „Chcę, bądź oczyszczony”. Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: „Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”. Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.
Skąd taka przekora u uzdrowionego trędowatego? Dlaczego jest taki gorliwy w rozgłaszaniu tego, co uczynił mu Jezus? Bo to od razu rzucało się w oczy. Taki człowiek musiał mieć włosy w nieładzie, mieszkać poza społecznością Izraela i krzyczeć, że zbliża się osoba nieczysta. Całkowicie na marginesie życia społecznego, bez nadziei na jakąkolwiek poprawę… Tylko możemy sobie wyobrazić, co mógł czuć…
Dlatego nie dziwmy się że on krzyczał wręcz o swojej sytuacji, bo każdy z nas zapewne zrobiłby to samo. Każdy z nas także ma za co dziękować Bogu. Od rzeczy prozaicznych, po te naprawdę ogromne. Dlaczego zatem nie dzielimy się tym doświadczeniem?
