Mk 2,23-28
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: „Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?”. On im odpowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom”. I dodał: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu”.

Faryzeusze zachowują się trochę jak pies ogrodnika – sami nie wezmą i nikomu nie dadzą wziąć. Do tego ustawiczne narzekanie słusznie oburzonych, dlaczego tak, a nie inaczej? Są zapędzeni w ślepy zaułek przepisów i kruczków prawnych, a zapominają o tym, co najważniejsze. Mianowicie o tym, że to człowiek jest ważniejszy od prawa, choćby najpiękniejszego i najbardziej ludzkiego.