J 12,44-50
Jezus tak wołał: „Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś posłyszy słowa moje, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat zbawić. Kto gardzi Mną i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego: słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział”.
Pierwsze zdanie dzisiejszej Ewangelii wskazuje na niecodzienną sytuację. Widzimy Jezusa, który nauczając podnosi swój głos. Znaczy że ma do powiedzenia coś niesłychanie ważnego i chce być słyszalny nawet dla będących najdalej. To pragnienie i ten krzyk pozostają aktualne, ponieważ Chrystus dalej nie zgadza się na to, by Jego dzieci – Jego chwała i największa miłość – pogrążały się w grzechu i ciemności.
Czy w obliczu rozlicznych obowiązków i gorącego rozkładu zajęć, znajdziesz dzisiaj czas, by wsłuchać się w Jego Słowa?
