Łk 10,1-9
Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swą zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»”.

Kościół zawsze znajduje się w permanentnym kryzysie. Zrodzony w kryzysie Krzyża, poprzez całą swoją historię przeżywał mniejsze bądź większe kryzysy – zawsze jednak kryzys był okazją do zrewidowania swojego stanowiska oraz powrotu do źródeł wierności Bogu i Jego Słowu. W kryzysie permanentnie pozostają także najbliżsi współpracownicy Boga – kapłani, wspólnoty zakonne, osoby świeckie. Sprawa jest prosta – jeśli nie otoczymy ich modlitwą, zrozumieniem i pomocą, to będą oni słabi i mizerni.