Mt 10,16-23
Jezus powiedział do swoich apostołów: „Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie. Miejcie się na baczności przed ludźmi. Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić. Gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy”.

Patrząc obiektywnie, to i tak czeka nas to wszystko prędzej czy później. Okrutny świat prędko nas zweryfikuje. Tak czy siak, uganiając się za szczęściem i mniejszą czy większą utopią, będziesz skazany na to wszystko o czym mówi Jezus. Tym bardziej więc nie opowiadając się za Nim tracisz ostateczne oparcie i fundament oraz nadzieję.

Nie wiem czemu ale na myśl o tej Ewangelii przychodzą mi do głowy Powstańcy Warszawscy. Ci w większości młodzi ludzie wypowiedzieli swoje veto wobec życia na kolanach pod butem okupanta. Oni nie kalkulowali. Wiedzieli że takie życie to nie Życie, dlatego kiedy tylko poczuli, że można to zmienić – po prostu chwycili się tej nadziei do samego końca.

Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Do końca.